Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.), η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (Π.Ο.Ε.) προωθούν μέσω του πολιτικού προσωπικού τους - των κυβερνήσεων των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών- όχι μόνο, τα συμφέροντα της χρηματοοικονομικής ελίτ σε μια παγκοσμοιοποιημένη οικονομία, αλλά εξασφαλίζουν την εδραίωση και αναπαραγωγή του διαχειριστικού μοντέλου στον παγκόσμιο καπιταλισμό.
Στον παγκόσμιο χρηματοοικονομικό καπιταλισμό η κερδοσκοπία και ο τζόγος εξελίχθηκαν σε φυσικές καταστάσεις και η πρωταρχική συμβολή της εργασίας στη παραγωγή αξίας απαλείφεται από τη μνήμη. Το χρήμα εμφανίζεται από το πουθενά μέσα στο κερδοσκοπικό άτοπο τοπίο αντί να παράγεται μέσα από αναγνωρίσιμες, ορατές, πραγματικές οικονομικές δραστηριότητες. Οι εργαζόμενοι απολύονται και οδηγούνται στην εξαθλίωση αλλά ο διαχειριστής κεφαλαίων ούτε βλέπει ούτε νοιάζεται να δει αυτά τα τρομακτικά γεγονότα.
Η μεσολάβηση του χρήματος και του τζόγου δημιουργεί τη διεφθαρμένη κοινωνία. Η διαφθορά όμως δεν αποδεσμεύει εντελώς την παγκόσμια χρηματοοικονομική κεφαλαιοκρατία από τουςκραδασμούς της συνείδησης.
Έτσι ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες , διεθνείς χρηματοπιστωτικοί θεσμοί, ηγετικά μέλη της χρηματοοικονομικής και βιομηχανικής ελίτ, μια σειρά αστέρων της ποπ, όλα τα ένοχα συμβαλλόμενα μέρη θέλουν «να δώσουν ένα τέλος στη φτώχεια».
Το «τέλος στη φτώχεια» μέσω της φιλανθρωπίας – η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από μια πολιτική τεχνολογία για τη διεύρυνση του χώρου της εκμετάλλευσης με το να καθιστά τη ανακούφιση από το χρέος δεσμευτική των όρων για άνοιγμα των κεφαλαιαγορών, ρύθμιση των ελέγχων ώστε να επιτρέπεται ο ελεύθερος επαναπατρισμός κεφαλαίων κ.ά.- και η δημιουργία «εκατομμυρίων απόρων» από το Δ.Ν.Τ., είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού που είναι η καταναλωτική υπερβολή, εφικτή λόγω των φτηνών προϊόντων που κατακλύζουν τη κοινωνία μέσα από τη διεθνοποιημένη παραγωγή. Η υπερκατανάλωση μετατρέπεται σε φυσική κατάσταση.
Το μείγμα της εικόνας και των φαινομενικά απεριόριστων επιλογών είναι ακαταμάχητο. Ο πολιτισμός της υπερκατανάλωσης παράγει λαϊκή ηλιθιότητα και ένα βαθιά εγωιστικό ατομικισμό. Αντικαθιστά το «σκέφτομαι» με το «μου αρέσει».
Τα μαζικά κοινωνικά κινήματα, που αναδύονται από ένα ενημερωμένο και οργισμένο λαό είναι αυτά που μπορούν να έρθουν αντιμέτωπα με αυτό το πολιτισμό της εγωιστικής ατομικιστικής τρέλας αλλά και με το σύμπλεγμα επιχείρηση-κράτος-Μ.Μ.Ε. που καθοδηγείται από το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο.
Η αλλαγή είναι μια μαζική διαδικασία.
Είναι λοιπόν απαραίτητο, στο χώρο όπου ζούμε και εργαζόμαστε, να επιχειρήσουμε τη δημιουργία συλλογικών οντοτήτων με σκοπό, σε πνεύμα αλληλοκατανόησης, να αποκτήσουμε κοινό λόγο και κοινή δράση. Να μη μείνουμε μόνο σε ακτιβίστικες ενέργειες αλλά χρησιμοποιώντας και αυτές, να στοχεύουμε στη δημιουργία μαζικών κινημάτων με ξεκάθαρους στόχους.
Στόχους που θα έχουν προκύψει από δημιουργική σκέψη – απαραίτητη για την ανθρώπινη επιβίωση – και ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες.
Με βάση τα παραπάνω και εκτιμώντας ότι οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί λειτουργούν καταλυτικά στο να αρχίσουμε να βρισκόμαστε και να επικοινωνούμε, θα ήθελα να προτείνω τη δημιουργία ενός συντονιστικού οργάνου των εργαζομένων της Τήνου. Ενός συντονιστικού που δε θα λειτουργεί «αντί ημών» αλλά θα προτείνει θεματολογία και θα καθορίζει τον τόπο και το χρόνο συνελεύσεων από τις οποίες θα προκύπτουν οι όποιες δράσεις.
Κλείσαρης Αυγουστής
Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου